wapens neer

ik heb gevochten met mijn ogen dicht
tegen schaduwen die mijn ziel bewoonden
met woorden als messen, blikken als vuisten
mijn adem vast, mijn hart op slot

ze noemde het liefde
maar het rook naar angst
klonk als bevelen
en voelde als oorlog
een stilte waarin ik verdronk
je liefde was een dolk verpakt in fluweel
elke kus een stil alarm

mijn lichaam leerde buigen voor je blik
mijn stem verdween in je echo’s
ik zocht schuld in mijn spiegel
en vond telkens mezelf

hoe vaak heb ik gedacht
als ik liever ben, zachter, kleiner
zal ze dan zachter zijn
maar zachtheid werd mijn kooi

telkens weer het aftellen
een wachten op de klap, de schreeuw
de blik die alles verwoest
alle schuld bij mij
geslaagd geweld
haar wenteling in slachtofferrol

ik ben moe van vechten
moe van het pantser dragen
waaronder mijn hart bloedt
moe van overleven

vandaag leg ik de wapens neer
niet omdat ik zwak ben
maar omdat ik sterk genoeg ben
om niet meer te willen winnen
en onze kinderen wil beschermen

je oorlog zal me niet meer raken
ik ben geen strijdveld
mijn lichaam is geen doelwit
mijn ziel geen bezet gebied

ik leer het, langzaam
hoe woede af te laten glijden
als regen van een dak
dat ik zelf heb gebouwd

ik richt mijn ogen naar binnen
vind de lieve man in mij
die nog zingt in stilte
die danst met gesloten wonden

ik oefen in loslaten
niet om te vergeten
maar om niet meer te dragen wat nooit het mijne was
geen stem meer in mijn hoofd
die mijn waarde in twijfel trekt
geen innerlijke rechtbank
met een eeuwige veroordeling

ik kies voor mezelf en onze kinderen
voor rust zonder toestemming
voor zachtheid zonder angst
voor liefde die niet brandt

mijn handen leren nu weer strelen
geen ego's, niet jouw woede
maar mijn eigen huid
elke dag een oefening
in aanwezig zijn zonder alarm
elke nacht een rust
die niet eerst bevochten moet worden

ik heb leren zeggen
"dit is mijn grens"
zonder uitleg, zonder schuldgevoel
met een stem die blijft staan
want ik ben niet wat wij hebben gedaan
ik ben niet je woorden
niet je handen
niet je blik

ik ben een zee na de storm
met ruimte voor getijden
ik ben het bos na de brand
en ik groei terug, dieper

soms voel ik nog jouw echo
maar ik antwoord niet meer
ik ben stil — en veilig

ik kies voor liefde
zoals ze bedoeld is
niet als keten
maar als vleugels
voor mij
voor onze kinderen
voor de man die ik aan het worden ben

ik ben geen slachtoffer
ik ben een overlever die rust kiest
ik ben niet langer in jouw oorlog
ik ben thuis — in mij