vernuftig bestaan
Al sinds we ons bewust zijn van onze aanwezigheid hier op aarde, zijn er tal van gebeurtenissen die ons er attent op willen maken dat we best een bepaalde richting inslaan, anders dan wat we graag wilden. Dan komt telkens dat gevoel van machteloosheid, de neiging om terug in een slachtoffer rol te kruipen, naar boven. De ene trekt zich er rap weer uit, de ander blijft zielloos hangen in die staat van emotionele onthechting. Want op dat moment ben je vrij van jezelf: je handelen werd niet door jezelf bepaald, een externe factor dwarsboomde je plannen. En dan?
Vanuit ons streven naar geluk gaan we ervan uit dat enkel wij weten wat het beste is voor onszelf en enkel wij daarvoor verantwoordelijk zijn. Klopt helemaal, maar gezien we met meerdere individuen rondlopen, kan het pad dat we voor ogen hebben wel eens gewijzigd worden doordat een ander individu beslist om nu net ook even datzelfde pad te bewandelen.
Dan is de vraag: hoe bekijk je zo'n verandering op je pad? Beschouw je dit als een aanval en wil je de weg vrijmaken, of zie je dit als een aangename opportuniteit om de ander te leren kennen, of op zijn minst de motivatie waarom die zich op jouw pad bevindt te achterhalen? Want zou het nu toeval zijn dat dit individu zich net nu in je bestaan heeft voorgesteld?
Te veel gaan we uit van zekerheden en willen we ons vastklampen aan wat is en wat wij willen. Maar ons vernuftig bestaan wil continue bijleren, en dus worden af en toe prikkels op ons pad geworpen. Soms pijnlijk, soms aangenaam verrassend. Want zo is je leven. Anders zou het toch maar saai zijn, niet?