Je wil de vrienden van je partner beoordelen.
Je wil zijn kledingkeuze overhoop smijten.
Je wil je partner volgen op sociale media om te zien wie zijn posts een hartje geeft.
Je wil zelf beslissen waar je partner naartoe kan.
Je wil die vervelende schoonmoeder uit jullie leven.
Je wil die dochter uit een vorige relatie uit jouw nieuwe gezin houden.
Je wil geen geld zien vloeien naar iemand die voor jou geen deel uitmaakt van het gezin.
Je wil zoveel controleren om toch maar die ideale bubbel na te streven. Wegduwend wat je vervelend vindt, wegduwend wat je denkt dat tussen jou en je partner zou kunnen komen. Je wil enkel het beste voor jezelf en je partner. Denk je.
Maar je bereikt net het tegenovergestelde. Angst verkrampt. Door je gedrag duw je je partner verder weg van je. Je ontneemt hem zijn waardigheid en wat hem inherent gelukkig maakt. En zo verandert hij in een tegenstander die moet vechten voor zijn zelfbehoud. Want zijn eigen verlangens en behoeften staan lijnrecht tegenover wat jij hem aan het ontnemen bent.
Je partner voelt zich gevangen in een web van jouw controle en je nastreven van jouw ideale wereld. Een wereld waarin zijn waarden niet passen, een wereld die geen plaats biedt aan zijn emotionele ontplooiing. Een wereld gedoemd om te verdwijnen.
Je angst en daaruit vloeiende nood aan controle zal je alles doen verliezen. Wat jammer is, want net door los te laten had je een mooie relatie kunnen opbouwen. Je had je angsten kunnen delen met je partner en zo vanuit verbonden communicatie samen een liefdevolle relatie kunnen opbouwen.
