egocentrisme en delen
Creëer je eigen wereld; zorg dat alles rond je gebeurt zoals jij het zou wensen. Dat is de ideale wereld waarin we hopen te leven, waarbij onze gevoelens in perfecte harmonie leven met onze gecreëerde omgeving. Maar tegelijk creëert die manier van leven ook een vorm van egocentrisme. Je doet wat je graag doet wanneer je het graag doet, en zet je in voor wat je passie brengt. Wat betekent dat je volledig op jezelf gericht leeft, en eigenlijk niks aantrekt van wat er rond je gebeurt. Anderzijds trek je aan wat je bent, dus zou je met die instelling eigenlijk niemand om je heen hebben, want je focust je toch maar op jezelf.
Het is een vreemd dualisme, waarbij het creëren van je eigen wereld je eigenlijk ook meer in die wereld opsluit en de empathie met wat rond je leeft, doet vervagen. Want uiteindelijk maakt het je niet uit wat de ander denkt of voelt; je aandacht gaat naar je eigen perceptie van je gevoelswereld. In een relatie is dan niet belangrijk wat de ander denkt of voelt, maar wel hoe jij je voelt bij de ander. Opnieuw naar jezelf gericht. Jij bepaalt dan, luisterend naar je gevoelens, wanneer je de ander wilt zien, wat je wilt doen, wat je wilt ervaren. Je bepaalt hoe de ander in je leefwereld past.
Maar de partner heeft ook een bepaalde visie over wat een relatie inhoudt, en mischien passen die niet in je leefwereld. Dan botsen beide persoonlijkheden en is er geen sprake van harmonie, maar eerder dominantie. Eén van de twee zal zich moeten schikken naar de kronkelingen van de ander. Eén van de twee zal zijn eigen verlangens aan de kant moeten schuiven om tegemoet te komen aan wat de ander goed doet voelen. En dus is er sprake van opoffering. En dat betekent verlies. Verlies van zin naar de ander, verlies van motivatie, het gevoel gedomineerd te worden, het gevoel niet gewaardeerd te worden. Want er wordt geen rekening gehouden met je eigen gevoelens; alles blijft gebaseerd op de wereld die de partner creëert voor zichzelf. Iemand verliest zichzelf, iemand domineert, en zo is het emotionele evenwicht zoek.
Vandaar dat de stelling dat je je eigen wereld moet creëren deels wel klopt, maar als je in een harmonieuze relatie wilt stappen, is het onmogelijk om vanuit die egocentrische visie te delen, en net dat is wat het emotionele evenwicht in je relatie bewaart. Delen vanuit jezelf, vanuit een empathie voor de ander, vanuit een gevoel dat -wanneer de ander zich goed voelt- het je leefwereld zal verbreden.
Je geluk hangt niet af van de ander, maar het is leuker in een relatie wanneer er een evenwicht is tussen eigen behoeftes en ruimte voor elkaar. Je geeft jezelf voldoende ruimte om je te ontwikkelen, maar tegelijk deel je jezelf met de ander om samen één te worden. Vanuit dat egocentrische gedrag is dit moeilijk te bereiken.
Relaties waarin één persoon beslist waar en wanneer en hoe je elkaars tijd doorbrengt, zijn gedoemd om te mislukken omdat de gedomineerde partij zichzelf verliest in de ander. En daar is het in een relatie om te doen. Geef elkaar de tijd en ruimte om zichzelf te zijn, om die persoonlijke ontwikkeling te stimuleren. Maar leer ook te delen met elkaar, voor elkaar, zodat je als koppel op een evenwichtige manier iets moois kan opbouwen. Emotionele dominantie doet verliezen. Wanneer je enkel leeft in je gecreëerde wereld, zal je uiteindelijk alleen verder wandelen. Leer je wereld delen met wie je graag dichtbij je hebt, in volle respect en consideratie. Want net het geven van het gevoel dat de ander ook telt in je relatie, dat de mening en gevoelens van de ander ook in aanmerking genomen worden bij het nemen van beslissingen en het aansturen van je gedrag, leidt exponentieel tot een grotere waardering en motivatie tot het delen van zichzelf. En vanuit dat delen wordt dan een emotionele meerwaarde gecreëerd, gefundeerd op een wederzijds respect. Consideratie en delen, vanuit je gecreërde wereld, vanuit jezelf.
