alles is er, maar niets is aanwezig
hun stemmen zijn stilgevallen
geen gelach meer achter gesloten deuren
alleen ik, een man met lege handen
de kinderen zijn me afgenomen
niet door dood, maar door afstand
geen graf om aan te raken
maar muren van wetten en systemen
mijn hart is een kamer vol echo’s
foto’s kijken me aan alsof ik er niet meer bij hoor
papa bestaat nog
maar niet meer in hun wereld
alleen in herinneringen die niet blijven slapen
de stilte is het luidste dat ik ken
ik praat met muren
fluister tegen lucht
toch ademt iets in mij door
iets klein
een restje hoop
een vlam die weigert te doven
waarom - weet ik soms zelf niet meer
ik ben een man die struikelt
keer op keer
en toch telkens opstaat
al is het op de knieën
want ergens - in de verte
leeft het beeld van hun gezichten
hun ogen, hun stemmen
hun kleine handen in de mijne
dat herinnert me wie ik was
en wie ik nog kan zijn
ik schrijf brieven die ik nooit verstuur
zinnen vol ‘als’, ‘ooit’ en ‘misschien’
ik bewaar ze
te pijnlijk om weg te gooien
het herinnert me dat liefde echt was
en dat het misschien weer kan zijn
niet zoals vroeger
maar anders
misschien via vergeving
of gewoon via tijd
tijd die me nog niet heeft opgegeven
ik ben boos geweest op alles
op haar
op mij
op de wetten
op niemand
maar boosheid slijt
wat blijft is een diep verlangen
niet om te winnen
maar om te leven
want leven is meer dan overleven
ik leer weer ademen
niet uit gewoonte maar met aandacht
elke ademhaling is een beslissing
om hier te blijven
voor hen en mijzelf
omdat ik besta
omdat ik meer ben dan verlies
omdat liefde mij nog vindt
in een traan die eindelijk rust vindt
ik hou mezelf vast
niet uit zwakte
maar vanuit vertrouwen
niet blind
maar langzaam
zoals een kind opnieuw leert lopen
boelekens
ik ben nooit gestopt met van jullie houden
zelfs toen ik mezelf kwijt was
hoop is geen zekerheid
maar een keuze
en ik kies – hoe moeilijk ook –
om te blijven geloven
dat onze liefde elkaar ooit weer zal terugvinden
--------
Mijn boelekens
Deze brief kunnen jullie nog niet lezen. Misschien belandt hij ergens in een la. Misschien wordt hij nooit gelezen. Maar ik moet hem schrijven omdat mijn hart overloopt van alles wat ik nooit heb kunnen zeggen.
Ik mis jullie. Elk uur, elke dag, elke ademhaling voel ik dat jullie er niet zijn. Niet omdat jullie weg zijn uit de wereld, maar omdat ik niet meer dichtbij mag zijn. En dat doet pijn — een pijn die geen naam heeft, alleen stilte. Er is geen graf om bij te zitten - alleen regels, afspraken en afstand. Maar jullie zijn er nog. En ik ook. En daar leef ik op.
Ik weet dat het ingewikkeld is. Dat jullie misschien boos zijn, of in de war. Dat jullie verhalen te horen krijgen waar ik geen deel van uitmaak. Ik hoop alleen dat er, ergens diep vanbinnen, nog een plekje is waar jullie weten: papa houdt van jullie. Onvoorwaardelijk. Altijd. Zelfs nu. Want elke dag herinner ik me kleine dingen. Hoe jullie lachten, hoe jullie mijn hand vasthielden, hoe jullie me aankeken. Die beelden draag ik altijd met me mee. Ze houden me overeind op momenten dat ik het moeilijk heb.
Ik ben geen perfecte vader geweest. Misschien niet de vader die jullie nodig hadden, maar ik ben er altijd geweest met mijn hele hart. En ik ben er nog steeds - al is het nu op afstand, in stilte. Soms praat ik hardop, alsof jullie in de kamer zijn. En ja, soms huil ik. Niet uit zwakte, maar uit liefde die geen weg meer vindt. Tranen om wie me zoveel vreugde hebben gebracht. Maar ik weiger op te geven. Niet om terug te keren naar wat was, maar om trouw te blijven aan wat ik voel. Aan wat ik jullie ooit beloofd heb, zonder woorden.
Ik droom soms van een dag waarop ik jullie weer zie. Misschien niet morgen, misschien niet binnenkort. Maar ooit. En als die dag komt, zal ik jullie niet overladen met vragen. Dan zal ik alleen luisteren en hopen dat je me vergeeft. Niet omdat ik dat verdien - maar omdat mijn liefde blijft, ook al lijkt ze verdwenen. Tot die tijd leef ik verder. Soms moeizaam. Soms met hoop. Soms met een brok in mijn keel die niet weg wil. Maar ik blijf hier. Voor jullie. Voor het beeld van jullie. Voor het geloof dat liefde niet sterft. Ik hou mezelf overeind omdat ik weet dat, als de dag ooit komt dat jullie me nodig hebben, ik sterk moet zijn. Aanwezig. Niet gebroken.
Jullie leven zit in mij verweven. Wat ik ook doe, waar ik ook ga — ik draag jullie met me mee. En als jullie ooit aan mij denken, dan hoop ik dat er geen angst zit, geen haat. Alleen liefdevolle herinnering aan wie we samen waren.
Ik hou van jullie. Meer dan deze woorden kunnen zeggen.
Altijd. En zonder einde.
papa
